Latarnie i światła nawigacyjne [1930 r.]. Za światła nawigacyjne przyjmuje się wszelkie światła, które są umieszczone na nawigacyjnych znakach morskich lub innych obiektach, służących do ułatwienia prowadzenia bezpiecznej żeglugi
Jako punkty orientacyjne w porze dziennej dla statków, zatrzymujących się na redzie, służyły: wieża kościoła w Oksywiu (na północ od Gdyni), wieża wodna w porcie oraz wieża kościoła w Gdyni (na południe od portu). W porze nocnej światło orientacyjne stanowiła latarnia morska na Oksywiu, dwa światła błyskowe białe na końcach Mola Wschodniego, względnie światło stałe zielone na głowicy letniej przystani pasażerskiej. W pobliżu latarni Oksywie wznosił się maszt sygnalizacyjny z reją żelazną konstrukcji ażurowej, na którym podnoszono sygnały ostrzegawcze o wiatrach silniejszych niż 6 st. skali Beauforta.
W roku 1936 funkcjonowały w porcie gdyńskim następujące znaki nawigacyjne: radiolatarnia uruchamiana przy zmniejszeniu się widzialności do 3-ch mil morskich; oscylator błonowy podwodny (syrena podwodna) – słyszalny tylko hydroforami; oscylator membranowy (głośnik błonowy wahadłowy), którego sygnały słyszano jako dwa maksima dźwiękowe o tonie 500 drgań w odstępie 4-10 sekund, w zależności od kierunku z morza.
Literatura: Jędrzej Szerle, Światła nawigacyjne i nabieżniki – co warto o nich wiedzieć?, https://zeglarski.info/artykuly/swiatla-nawigacyjne-i-nabiezniki-co-warto-o-nich-wiedziec/
