Nabrzeże wybudowano na obszarze wodnym, od dawnej linii brzegowej w stronę morza
Nabrzeże Angielskie w Gdyni stanowi obudowę Pirsu Rybackiego i znajduje się w rejonie tzw. portu zewnętrznego, budowanego od linii brzegowej w stronę morza. Oddano je do użytku w 1934 r. dla przeładunku pełnomorskich statków rybackich. Nabrzeże zostało wybudowane, jako nabrzeże typu skrzyniowego dla głębokości dna 7,0 m. Nadbudowę nabrzeża skrzyniowego (szerokość skrzyń w podstawie wynosiła 6,5 m) stanowił betonowy mur nadwodny o grubości 1,2 m. Początkowo nawierzchnia nabrzeża była wybrukowana. Długość nabrzeża w linii cumowniczej wynosiła 650 m. Głębokość dna przy nabrzeżu wynosiła początkowo 7,0 m. Po wykonanej w latach 80. XX w. przebudowie wzrosła do 10,0 m.
W 1945 r. nabrzeże zostało znacznie uszkodzone. Po zakończeniu działań wojennych nabrzeże wzmocniono, a w zasadzie przebudowano, pogłębiając dno o 1,0 m do głębokości 8,0 m. Następnie wbito w odległości 1,5 m przed odwodną krawędzią podstawy skrzyni rząd pali prefabrykowanych o przekroju 30 x 30 cm i długości 12,0 m, w rozstawie co 1,30 m. Głowice pali zwieńczono żelbetowym murem nadwodnym o grubości 0,9 m., które połączono żelbetowymi belkami stężąjącymi. Na górnej krawędzi belek stężających wykonano żelbetową płytę “stropową, na której ułożono nawierzchnię brukową na podsypce piaskowej. Natomiast wyrwy w komorach skrzyń wypełniono betonem podwodnym, odtwarzając pierwotne gabaryty skrzyń.
Zasadniczy remont nabrzeża wykonano w latach 80. XX w. Przystosowano je do obsługi dużych trawlerów rybackich. Pogłębiono wówczas do do głębokości 10,0 m. Wykonano również nową konstrukcję nabrzeża płytowego, wychodząc na wodę o 14,0 m. Nawierzchnia nabrzeża miała żelbetową powierzchnię z betonu drogowego o grubości 20 cm. Nabrzeże wyposażono w pachoły cumowniczy oraz drewniana ramę odbojową, z belek o przekroju 25 x 25 cm.
Literatura: Kazimierz Gwizdała, Jakub Roch Kowalski, Prefabrykowane pale wbijane, Politechnika Gdańska, Gdańsk 2005.
