Zaopatrzenie w wodę było jedną z pierwszych i podstawowych inwestycji pomocniczych do wykonania na terenie budującego się portu
28 sierpnia 1925 roku oddana została do użytku Portowa Wieża Ciśnień. Była ona zasilana wodą pochodzącą z głębinowej studni artezyjskiej o głębokości 46 m.
Rzut budowli opierał się na wydłużonym ośmioboku, o wymiarach ok. 10 x 16,5 m. Masywna ceglana konstrukcje wieży miała 22 m wysokości i w dolnej części wzmocniono ja wieńcem dziesięciu przypór o bokach skośnie ściętych, łagodnie zwężających się do góry. Przestrzenie pomiędzy przyporami rozwiązane były w formie sklepionych arkadowych wnęk z oknami doświetlającymi dolną część wnętrza.
Znajdował się tam system pomp i innych urządzeń hydrotechnicznych, a w szczytowej partii dwa zbiorniki wodne po 105 m3 pojemności każdy. Dodatkowo wewnątrz mieściły się pomieszczenia techniczne dla obsługi urządzeń wodociągowych oraz schody prowadzące na szczyt wieży, gdzie znajdowała się galeryjka widokowa.
Budowla ta posiadała oprócz swoje niewątpliwej użyteczności funkcjonalnej także stosunkowo rzadko spotykaną pośród innych tego typu budowli formę zewnętrzna. Portowa Wieża Ciśnień utrzymana była w formach historyzmu XX wieku w nawiązaniu do stylu neoromańskiego. Dzięki swojej wysokości i charakterystycznej bryle budowla ta górowała nad portem przez cały okres międzywojenny i okupację, do czasu zburzenia jej w marcu 1945 roku. Miało to miejsce podczas akcji niszczenia elementów infrastruktury i urządzeń portowych przed kapitulacją Niemców.
Anna Orchowska-Smolińska
Literatura:
