Rosnąca liczba obsługiwanych w porcie gdyńskim kontenerów, niejako wymusiła podjęcie decyzji o inwestycjach w szeroko pojętą konteneryzację. Jednakże ograniczone środki oraz potrzeba uzyskania efektów w jak najkrótszym czasie doprowadziły do podjęcia decyzji o budowie Tymczasowej Bazy Kontenerowej, przy nabrzeżu Polskim, a dokładniej przy jego przebudowanym odcinku, sąsiadującym z nabrzeżem Fińskim.
W tej lokalizacji przygotowano stanowisko dla jednego statku, który wyposażono w dźwig “Kone” o udźwigu 40 ton. Był to dźwig uniwersalny, a nie specjalistyczna suwnica kontenerowa, co powodowało stosunkowo długi cykl i ograniczoną zdolność przeładunkową. Problem stanowiła również zbyt mała powierzchnia zaplecza, wynikająca z szerokości przystosowanych dla potrzeb Tymczasowej Bazy Kontenerowej nabrzeży drobnicowych. Miały one od 80 do 100 m.
Dla powiększenia placu Tymczasowej Bazy Kontenerowej zmieniono przebieg ulicy Polskiej na odcinku od ulicy Chrzanowskiego do Dworca Morskiego. Pomimo tego powierzchnia zaplecza terenowego Tymczasowej Bazy Kontenerowej wynosiła tylko 3 ha.
Literatura: Bohdan Szermer, Gdyńskie Centrum Kontenerowe. Geneza i rozwój koncepcji, “Rocznik Gdyński” 1978/1979.
