Wszystkie dźwigi i inne urządzenia przeładunkowe zasilano z sieci elektrycznej 3-fazowej prądu zmiennego
Zasilanie odbywało się w dwojaki sposób: a) zasilanie przez zbieracze prądu z szyn ślizgowych w kanale ślizgowym, b) zasilenie z gniazd ziemnych przy pomocy kabla giętkiego.
Sposób pierwszy dawał dźwigom dużą swobodę ruchów w przesuwaniu się, wymagał jednak bardzo starannej konserwacji kanału ślizgowego. Poza tym awaria w kanale wymagała unieruchomienia większego odcinka nabrzeża dla wykonania naprawy.
Drugi sposób ograniczał swobodę ruchu dźwigów na długość kabla giętkiego w obu kierunkach od gniazda: dalsze posuwy dźwigu wymagały kilkukrotnego przekładania wtyczki kabla do kolejnych gniazd ziemnych. Wadą tej metody była możliwość stosunkowo łatwego uszkodzenie kabla. Natomiast zaletą takiego rozwiązania była trwałość gniazd ziemnych, które psuły się stosunkowo rzadko.
Od 1934 r. wyposażenie elektryczne dźwigów było produkowane w Polsce.
Literatura: Ludwik Budka, Urządzenia przeładunkowe portu w Gdyni, Gdynia 1938.
