Basen III – Węglowy

Najstarszy basen gdyńskiego portu

Utworzony przez molo Węglowe i molo Pasażerskie. Jego nabrzeża przystosowano do obsługi przede wszystkim ładunków masowych. W styczniu 1949 r. Basen Węglowy otrzymał nazwę Basen Nr 3. Obecnie nosi nazwę Basen III – Węglowy.

Literatura: Zarządzenie Ministra Żeglugi z dnia 15 listopada 1948 r. w sprawie przemianowania nazw basenów w porcie Gdyńskim, „Monitor Polski” z dnia 19 stycznia 1949; Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa, dnia 27 maja 2015 r. Poz. 732 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 7 maja 2015 r. w sprawie określenia akwenów portowych oraz ogólnodostępnych obiektów, urządzeń i instalacji wchodzących w skład infrastruktury portowej dla każdego portu o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej.

Falochron południowy

Stanowi osłonę Basenu Żeglarskiego od strony południowej. Został zbudowany na kilka lat przed wojną, miał długość 195 m. Zniszczony przez wycofujące się wojska niemieckie

Wykonano jako falochron palisadowy z nadbudową żelbetową. Wzdłuż całego falochronu (za wyjątkiem głowicy) wykonano pomost drewniany szerokości 3,95 m, opierający się jedną stroną o nadbudowę falochronu, drugą o rząd pali drewnianych. Pomost wyposażono w urządzenia odbojowe i cumownicze. Służył on również jako miejsce dla suszenia żagli i do innych czynności żeglarskich.

Na skutek zniszczeń wojennych i braku konserwacji, zarówno konstrukcja falochronu, jak i pomostu wymagały prawie całkowitej odbudowy. Konstrukcja pomostu prawie kompletnemu zniszczeniu. Sama konstrukcja falochronu została zniszczona w 7 miejscach. Zniszczeniu spowodowanym wybuchem uległy zarówno część podwodna jak i nadwodna

Do podwodnych robót rozbiórkowych przystąpiono na początku 1959 r. rozpoczynając od bagrowania koparkami pływającymi wyrw falochronu. Urobek gruntu wywożono szalandami w morze, natomiast wydobyty kamień polny odkładano na plac budowy. W ten sposób wydobyto ponad 10 000 m3 gruntu i ok. 800 m3 kamienia polnego. Równocześnie prowadzono roboty rozbiórkowe części nadwodnej falochronu.

Po ukończeniu w 1959 r. części podwodnej falochronu, w 1960 r. przystąpiono do wykonania nadbudowy. Falochron został oświetlony został 16 lampami jarzeniowymi w rozstawie co 12 m. Pomieszczenie użytkowe usytuowane zostało na głowicy falochronu południowego, o powierzchni użytkowej 12 m2. Remont falochronu został zakończony jesienią 1960 r.

Źródło: K. Topolnicki, Odbudowa falochronu południowego Basenu Żeglarskiego w Gdyni, “Technika i Gospodarka Morska” 1960, nr 7/8.

Bunkrowanie w porcie gdyńskim

W dwudziestoleciu międzywojennym sprzedażą i dostawą bunkru zajmowały się w Gdyni ubocznie wszystkie spółki węglowe, które od 1927 r. dzierżawiły pewne odcinki ówczesnego mola Węglowego, mając tam zainstalowane własne urządzenia przeładunkowe. Było to przede wszystkim Polsko-Skandynawskie Towarzystwo Transportowe “Polskarob” S.A., eksploatujące na wydzierżawionym odcinku nabrzeża Szwedzkiego kilka dźwigów i wywrotnicę portową oraz posiadając szereg parowców zatrudnionych przy wyładunku własnego węgla.

Zaopatrywaniem statków w bunkier płynny i oleje zajmował się po 1945 r. “Petrolimpex”. Dostawcą na statki na rachunek “Petrolimpexu” było Przedsiębiorstwo Usług Morskich “Port-Service”. Dysponujące specjalnymi statkami (bunkierkami), którymi można dostarczać paliwo do statku, w czasie kiedy odbywa się przeładunek, lub do statku stojącego na redzie. W gdyńskim porcie funkcjonowały cztery lądowe składy paliw płynnych prowadzone przez Centralę Produktów Naftowych, przy których statki również mogły bunkrować. Były one usytuowane przy nabrzeżach: Angielskim, Śląskim, Indyjskim i na Oksywiu.

Literatura: Czesław Kleban, Port Gdynia 1922-1972, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1973 r.

Basen Żeglarski

Najbardziej na południe wysuniętą część portu tworzy molo południowe i przyległy do niego basen Generała Zaruskiego

Basen powstał pod koniec lat 30, jak to wyglądało można zobaczyć na zdjęciu. Był obliczony na około 50 jachtów. Nabrzeża i falochron zostały zniszczone w 1945 r.  A wskutek zablokowania wejścia jachty wchodziły jedną z wyrw w falochronie. Remont nabrzeży podjęto w latach 1946-47, jednocześnie poszerzając je o około 6 m. 

Basen Żeglarski zatrzymał nazwę dotychczasową

Źródło: Zarządzenie Ministra Żeglugi z dnia 15 listopada 1948 r. w sprawie przemianowania nazw basenów w porcie Gdyńskim, „Monitor Polski” z dnia 19 stycznia 1949

Tytan – holownik

Zbudowany na zamówienie “Żeglugi Polskiej” przez Stocznie Gdańską. Do portu gdyńskiego przybył w maju 1936 r.

Miał 274 BRT pojemności, 31,9 m długości, 8,2 m szerokości, 4,1 m głębokości kadłuba, ok. 3,4 m zanurzenia oraz trzycylindrową maszynę parową o mocy 750 KM, pozwalającą mu rozwijać 11 węzłów. Podobnie jak Tur i ursus miał przeciwlodowe wzmocnienia kadłuba, wyposażony był w sprzęt ratowniczy i pożarniczy. Wyposażony był w radiostację, a w skład każdej z dwu zmian załogi (zmiana składała się z ośmiu ludzi) wchodzili etatowy radiotelegrafista oraz nurek.

Pomiędzy 5 a 7 września “Tytan” razem z Ursusem” wykorzystywane były przy przeciąganiu i topieniu statków przeznaczonych do zablokowania wejść portowych. W nocy z 12 na 13 września holowniki opuściły miejsca postoju przy nabrzeżach Polskim i Pilotowym, przechodząc do basenu nr 1 Marynarki Wojennej. Gdzie zostały zatopione. W latach 1939-1945 jednostka funkcjonowała jako “Zoppot” (Sopot). Została zatopiona podczas amerykańsiego nalotu 19 grudnia 1944 r.

Źródło: Jerzy Miciński, Polskie statki somocnicze i specjalne 1920-1939, Wydawnictwo Morskie w Gdyni, Gdańsk 1967.

Julian Rummel

Julian Rummel

Urodzony 29 września 1878 – zmarły 22 czerwca 1954 r. Działacz morski, współtwórca Konsorcjum Francusko-Polskiego dla Budowy Portu w Gdyni, dyrektor Przedsiębiorstwa Państwowego “Żegluga Polska”

Urodził się w Libawie w rodzinie o bogatych tradycjach morskich. Ojciec jego – Władysław był budowniczym portów, matka pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Petersburgu, studiował też na Politechnice w Glasgow. Od wczesnej młodości uprawiał jachting, W 1906 r. został członkiem rosyjskiej Rady Żeglugi, a w 1910 r. – członkiem honorowym Cesarskiego Towarzystwa Popierania Żeglugi. Zdobyte w Rosji doświadczenia przeniósł na grunt polski. Z początku koncentrował się na akcji propagandowej, działając w Lidze Morskiej oraz pisząc dwie prace: “Państwo a morze” i “Gdynia – port morski”. W tym czasie wylansował hasło, że bez rozwoju gospodarki morskiej niemożliwy jest rozwój państwa polskiego.

Wraz ze swym ojcem był twórcą przyjętego przez rząd projektu stworzenia Konsorcjum Polsko-Francuskiego, budującego port Gdyński.

Był dyrektorem pierwszego przedsiębiorstwa żeglugowego “Żegluga Polska” z siedzibą w Gdyni. Był też organizatorem”Polbrytu” i Polskiego Transatlantyckiego Towarzystwa Okrętowego (PTTO) – późniejszego GAL-u – Gdynia – Ameryka Linie Żeglugowe. Z jego inspiracji powstały liczne związki z zrzeszenia branżowe aparatu handlowego portu, jak Związek Maklerów i inne. Z osobą jego wiążą się wszystkie ważniejsze wydarzenia w polskiej żegludze inicjatorem powstania w Gdyni polskiego maklerstwa. Firma Rummel Burton zapoczątkowała frachtowanie w porcie gdyńskim. Był wreszcie Rummel we władzach miejskich Gdyni.

Wojnę przeżył w Grecji, gdzie schronił się jako honorowy konsul tego kraju w Gdyni. Po wojnie wrócił na wybrzeże, włączając się w prace nad odbudową polskiej gospodarki morskiej, Zmarł w Gdyni.

Literatura: Ryszard Mielczarek, Budowa portu Handlowego w Gdyni w latach 1924-1939, Instytut Kaszubski w Gdańsku, Gdańsk 2001.

Nabrzeże Czeskie – poprzednio Czechosłowackie

Nabrzeże Czeskie (uprzednio Czechosłowackie) zostało wybudowane w latach 30-tych ubiegłego wieku, jako zachodnia obudowa Basenu V – Ministra Kwiatkowskiego (pomiędzy Nabrzeżem Stanów Zjednoczonych a Rumuńskim)

Nazwa tego nabrzeża została nadana w związku z wizytą delegacji rządowej Czechosłowacji. Pierwsze 36 m nabrzeża oddano do użytku 30 listopada 1932 r., kolejne 210 m. ukończono 30 lipca 1934 r.

O zmianę nazwy nabrzeża w 2007 r. wystąpił do Rady Miasta Gdyni Zarząd Spółki Zarząd Morskiego Portu Gdynia S.A. Wniosek Zarządu Spółki wymagał pozytywnej opinii Dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni. W październiku 2007 r. podczas sesji Rady Miasta Gdyni podjęto decyzję o zmianie nazwy nabrzeża. Dotychczasową nazwę Nabrzeża Czechosłowackiego zastąpiono nazwą – Nabrzeże Czeskie.

W latach 1997 i 2005 wybudowano na tym nabrzeżu dwie rampy ro-ro: A i A’. Dno wzdłuż nabrzeża Czeskiego oraz przy rampach ro-ro A i A’ jest umocnione.

Nabrzeże Czeskie zlokalizowane jest w Basenie V, który jest rejonem portu dedykowanym obsłudze rorowców, realizowany z wykorzystaniem trzech istniejących ramp: A, A’ i B. Konstrukcję nabrzeża o długości 244 m (łącznie z rampami Ro-Ro) stanowią typowe dla portu gdyńskiego, żelbetowe, prefabrykowane skrzynie, posadowione na podsypce żwirowo kamiennej na rzędnej -9.0 m (-9.50 m w narożniku z nab. Rumuńskim). Wymiary skrzyń: wysokość 9.5 m, szerokość korpusu 5.95 m, szerokość stopy 7.45m i długość ok. 18.4m,
Rzędna korony ok. +2.3 m. Nadbudowę nabrzeża stanowi oczep żelbetowy posadowiony na odwodnej ścianie skrzyń i usztywniony żebrami na przeponach. Nabrzeże wyposażone jest w torowisko poddźwigowe o rozstawie szyn 6.0 m, którego belka odwodna posadowiona jest na przeponach skrzyń, a odlądowa na palach typu Fundex.

Literatura: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa, dnia 27 maja 2015 r. Poz. 732 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 7 maja 2015 r. w sprawie określenia akwenów portowych oraz ogólnodostępnych obiektów, urządzeń i instalacji wchodzących w skład infrastruktury portowej dla każdego portu o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej; Czesław Kleban, Port Gdynia 1922-1972, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1973; Karta informacyjna dla przedsięwzięcia Przebudowa Nabrzeży w Porcie Gdynia, etap IV, Zarząd Morskiego Portu Gdynia S.A, Gdynia 2020.

Zalewski Wincenty Bernard

Urodzony w 1899 r. – zmarł w 1939 r. Powstaniec wielkopolski, kawalerzysta 18. Pułku Ułanów Pomorskich w wojnie polsko-bolszewickiej

Od 1922 r. do 1934 r. w Gdyni, radny pierwszej miejskiej rady, związany przez wiele lat z eksploatacją portu gdyńskiego. Po 1934 r. przeprowadził się do majątku żony pod Bydgoszczą, zmobilizowany przed wybuchem wojny z Niemcami, zginął jako żołnierz pod Zamościem 24 IX 1939 r.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Byczkowski-Topór Lucjan Tadeusz

Urodzony w 1892 r. – data śmierci nieznana. Kupiec, działacz gospodarczy, honorowy konsul

Ukończył Akademię Handlową w Antwerpii, od 1922 r. do 1927 r. był zastępcą dyrektora Towarzystwa Eksportowego w Belgii, 1928 r. współorganizator i przez wiele lat kierownik Warszawskiego Towarzystwa Transportowego w Gdyni, członek Magistratu, organu wykonawczego i zarządzającego tym miastem, wiceprezes Rady Interesantów Portu, członek zarządu Organizacji Zagranicznych Eksporterów Polskich w Gdyni, prezes Izby Handlowej Polsko-Węgierskiej (oddział morski), sędzia handlowy, radca i biegły rewident Izby Przemysłowo-Handlowej, członek-założyciel Klubu „Rotary”, konsul honorowy Królestwa Danii i Islandii; po II wojnie światowej mieszkał w Londynie, potem w Kanadzie.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Kollat Feliks

Urodzony w 1895 r. – zmarł w 1975 r. Działacz gospodarczy, dyrektor polskich przedsiębiorstw żeglugowych

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę osiedlił się w Gdańsku i był współtwórcą firm zajmujących się importem, a następnie przedsiębiorstw eksportujących drewno, od 1927 r. dyrektor gdańskiego oddziału Polskiej Agencji Morskiej, a następnie Polsko-Brytyjskiego Towarzystwa Okrętowego z siedzibą w Gdyni, zaś od 1932 r. (po ustąpieniu Juliana Rummla) również i „Żeglugi Polskiej”. Od 1934 r. drugi wiceprezes Rady Interesantów Portu, był także wiceprezesem Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni, członkiem Rady Portowej przy Urzędzie Morskim, prezesem Związku Armatorów Polskich; podczas wojny przebywał na emigracji, gdzie jako prezes Związku Armatorów Gdyńskich w Londynie został szefem Polish Steamship Agency Limited (PSAL). Pracował później jako dyrektor do spraw europejskich wielkiego armatorskiego przedsiębiorstwa japońskiego Mitsui Line. Zmarł w Londynie.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Rostkowski Stanisław

Urodzony w 1885 r, – zmarł w 1962 r. Inżynier, absolwent Politechniki w Karlsruhe (Niemcy) oraz Instytutu Technologicznego w Petersburgu (Rosja)

W latach 1914-1922 zatrudniony przy budowie i eksploatacji chłodni w Uralsku i w Moskwie, gdzie zdobywał praktykę i doświadczenie, po powrocie do kraju wizytator szkół zawodowych w Ministerstwie Oświaty, następnie projektant i prowadzący budowę chłodni gdyńskiej, po jej uruchomieniu kierownik zarządu spółki akcyjnej Chłodnia i Składy Portowe w Gdyni. Według jego projektów lub też pod jego kierownictwem wybudowano następnie chłodnie w Warszawie, Łodzi, Wilnie i Lwowie; w latach 1931-1939 ławnik Sądu Handlowego w Gdyni; po wojnie dyrektor techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Chłodniczego, od 1952 r. w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w charakterze projektanta, w latach 1947-1959 wykładowca chłodnictwa na Politechnice Warszawskiej. Zmarł w stolicy gdzie został pochowany na Powązkach.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Jasiński Witold Jakub

Urodzony w 1889 r. – data śmierci nieznana. Działacz gospodarczy

Od 1929 r. związany z Gdynią, kiedy został mianowany dyrektorem tutejszej spółki z o.o. America Scantic Line; członek Sekcji żeglugowo-Portowej, Komisji Morskiej i radca IPH, od marca 1932 r. członek zarządu, a po roku wiceprezes Polskiego Związku Maklerów Okrętowych, w latach 1932-1939 członek zarządu Rady Interesantów Portu, współzałożyciel Towarzystwa Polsko-Angielskiego w Gdyni i Klubu „Rotary”, był również członkiem zarządu Polsko-Rumuńskiej Izby Handlowej (od 1934 r.) oraz Związku Właścicieli i Dzierżawców Magazynów Portowych. Jego losy po wybuchu wojny z Niemcami nie są znane.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Chłodnia i Hala Rybna

W 1930 roku, niedługo po zakończeniu pierwszego etapu budowy Chłodni Portowej, Ministerstwo Przemysłu i Handlu rozpoczęło realizację kolejnego państwowego przedsięwzięcia w zakresie specjalistycznych chłodni w Gdyni

W nowo oddanej części portu rybackiego, przy nabrzeżu Angielskim (wzdłuż obecnej ulicy Macieja Płażyńskiego), rozpoczęto wznoszenie zespołu budynków, mających w przyszłości być oparciem dla rozwoju polskiego morskiego rybołówstwa i handlu jego produktami. Na zaprojektowany przez inżyniera Juliusza Mrozowskiego zespół Chłodni i Hali Rybnej składały się trzy, wyraźnie wydzielające się w bryle części: (1) parterowa rybna hala licytacyjna, (2) chłodnia właściwa, oraz (3) hala maszyn z fabryką lodu i mieszkaniami pracowniczymi.
W usytuowanej od strony nabrzeża, parterowej Hali Rybnej, doświetlonej dachowymi świetlikami, przeprowadzano licytacje publiczne towaru pochodzącego z połowów. Rybę ze statków transportowano do wnętrza hali poprzez 7 rozsuwanych bram, a po sprzedaży przygotowywano do transportu, a następnie ładowano z położonej po przeciwległej stronie budynku rampy kolejowej bezpośrednio do wagonów. Część środkowa – chłodnia właściwa, mieściła 9 komór chłodniczych i połączona była izolowanym korytarzem z halą rybną. W ostatniej, trzeciej części, najbliżej nabrzeża zlokalizowano skład lodu o pojemności 240 ton wraz „fabryką lodu”. Najwyższa – o wysokości 18,3 m – centralna sekcja tego obiektu miała 4 kondygnacje użytkowe, z których 2 pośrednie zajmowane były przez mieszkania dla personelu chłodni.

Asymetrycznie zestawione elementy rozczłonkowanej bryły Chłodni i Hali Rybnej, z dominantą w formie trzypiętrowej „wieży” nadały awangardowy, funkcjonalistyczny wizerunek tej budowli. Całość dopełniał pasmowy układ otworów okiennych oraz jasne, gładko tynkowane elewacje.

W 1945 roku Chłodnia z Halą Rybną zostały poważnie uszkodzone przez wycofujące się wojska niemieckie. Podczas powojennej odbudowy kompleksu (1948-1952), najbardziej zniszczoną część, parterową Halę Rybną, nadbudowano o sześć kondygnacji. Powstała tym sposobem nowa, siedmiokondygnacyjna Chłodnia Nr 1 (33). Poprzez zdecydowane odwołania do rozwiązań modernistycznych architektura nowej chłodni kontynuuje rozwiązania okresu międzywojennego.

Anna Orchowska-Smolińska

Literatura: Anna Orchowska-Smolińska, Gdyńskie chłodnie portowe – studium przypadku przemysłowej architektury portowej okresu modernizmu, Architektura XX Wieku, Jej ochrona i konserwacja w Gdyni i w Europie 2008.

Maurycy Galster Dom Spedycyjny – oddział w Gdyni

Został zarejestrowany 18 stycznia 1934 r.

Założyli go i byli udziałowcami: Maurycy Galster i Chil Gerichter – obaj z Częstochowy, oraz Chaim Rozenblum z Leszna. Biura przy ul. Portowej 3, następnie Portowej 4, a od 1935 r. do wybuchu wojny – ul. Świętojańska 61. Spółka była członkiem Zrzeszenia Ekspedytorów Portowych w Gdyni. Po 1945 r. nie reaktywowała działalności.

Literatura: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Związek Przedstawicieli Koncernów Węglowych w Gdyni

Założony dnia 25 października 1930 r. i wpisany do rejestru sądowego stowarzyszeń w Gdyni w dniu 26 września 1931 r. Siedziba mieściła się na ul. Świętojańskiej 9


Działalność organizacji opierała się na Ustawie o Stowarzyszeniach oraz statucie własnym. Terenem działania związku (siedzibą główną) była Gdynia. Celem związku było prowadzenie wspólnych interesów zawodowych członków związku, reprezentacja ich na zewnątrz i obrona interesów poszczególnych członków związku. Członkiem związku mogła być każda firma, wpisana do rejestru handlowego w Gdyni i posiadająca odpowiednie poświadczenie koncernu węglowego, stwierdzające posiadanie przedstawicielstwa. Poszczególne koncerny węglowe mogą być reprezentowane tylko przez jednego przedstawiciela i tylko te koncerny, które regularnie przeładowywały węgiel w Gdyni. Podania o przyjęcie w poczet członków związku rozstrzygało Walne Zgromadzenie. Związek zrzeszał następujące firmy: „Elibor” SA w Gdyni, reprezentująca koncern „Fulmen” w Katowicach; „Giesche” SA, oddział w Gdyni, reprezentująca „Giesche” w Katowicach; „Polskarob” – Polsko-Skandynawskie Towarzystwo Transportowe SA w Gdyni, reprezentująca koncern węglowy „Robur” w Katowicach; „Progress” t[owarzystwo]. z o.o. oddział w Gdyni, reprezentujące koncern węglowy „Progress” t. z. o.o. w Katowicach; „Skarbopol” t. z o.o. w Gdyni, reprezentujące koncern węglowy „Skarboferm” w Królewskiej Hucie.
Do obowiązków członków należało opłacanie składek członkowskich, ustalanych przez Walne Zgromadzenie oraz uczestniczenie w zwoływanych przez Zarząd zebraniach. Członkowie korzystali z usług związku pod względem obrony ich interesów handlowych oraz wszelkich innych spraw, związanych z wykonywaniem czynności zawodowych. Fundusze związku stanowiły składki członkowskie, wysokość których, jak również terminy wpłat, ustalało Walne Zgromadzenie. Związek należał do Rady Interesantów Portu w Gdyni.

Literatura: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

Kunert Józef

Urodzony w 1907 r. – zmarł w 1972 r. Absolwent Wyższego Instytutu Handlowego w Antwerpii

W Gdyni od 1930 r. w Gdyni, praca w IPH, a następnie w przemyśle drzewnym, wykładowca w Instytucie Handlu Morskiego, makler
drzewny i rzeczoznawca w zakresie sztauerki i awarii ładunków okrętowych, po wysiedleniu z Gdyni w 1939 r. przebywał w Warszawie, powrócił wiosną 1945 r. na Wybrzeże i założył firmę maklerstwa drzewnego, wykładowca w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Gdyni, ekspert IPH, a następnie (po jej likwidacji) Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, doradca „C.Hartwig” (1950-1968) oraz CHZ „Minex” (1964-1972), ławnik i biegły sądowy w zakresie handlu morskiego, przeładunków portowych i ładunków okrętowych, autor ponad 400 artykułów fachowych i kilku podręczników.

Źródło: Piotr Kołakowski, Ryszard Techman, Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932-1938, Akademia Pomorska w Słupsku, Słupsk 2010.

1...323334...451Strona 33 z 451

Redakcja Rocznika Gdyńskiego

Towarzystwo Miłośników Gdyni
ul. Władysława IV 51
81-384 Gdynia
telefon: 58 620 74 66
redakcja@rocznikgdynski.pl

Gdyńscy olimpijczycy

4 lipca na godz. 17:30 zapraszamy do Biblioteki Wiedzy na kolejne spotkanie dotyczące historii Gdyni...

Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski (1888-1974) / Henryk J. Jabłoński

Eugeniusz Kwiatkowski, Rocznik Gdyński Nr 15 - 2003, nr 15, s. 15-22.

KWIATKOWSKI Eugenjusz inż., ur. 13.XII 1888 w Warszawie, Ludzie morza i Pomorza 1935

Ludzie morza i Pomorza / Stanisław Zieliński. - Warszawa, 1935. - s. 14...

Gdynia niezwykłą atrakcją dla letników i turystów

Próby zniechęcenia letników przez hotelarzy sopockich do przyjazdu do Gdyni. Celowo czy też nieświadomie rozsiewane...

© Rocznik Gdyński 1977-2023, Towarzystwo Miłośników Gdyni