Inkasent mleczarni gdyńskiej ścigany przez bandytów

Wczoraj wieczorem szosą z Witomina do Gdyni jechał sobie spokojnie furmanką inkasent mleczarni miejskiej D. z Orłowa Morskiego.
Wesoło pogwizdując wjechał do lasku witomińskiego sprawdziwszy jednak na wszelki wypadek czy torba z pieniędzmi jest dobrze zamknięta i czy rewolwer jest nabity.
Nie było to rzeczą zbyteczną, gdyż w gąszczu przydrożnych drzew w środku witomińskiego lasku dwóch przyjaciół od kilku godzin czekało na inkasenta.
BANDYCI CZEKAJĄ NA INKASENTA
Przyjaciele leżąc na wilgotnej ziemi byli nieco zdenerwowani. Nie przybyli oni tu wcale w celach odbycia wspólnej przejażdżki furmanką mleczarni miejskiej. Rewolwer znajdujący się w kieszeni jednego z nich, świadczył o tem, że rozmowa z inkasentem odbędzie się w formie dość podniesionej i stanowczej. Niestety, próba odbezpieczenia starego browninga wypadła negatywnie i przyjaciele musieli uzbroić się w zwykłe kamienne, czekając coraz bardziej niecierpliwie na turkot furmanki, który by oznajmił im zbliżanie się inkasenta z pieniędzmi.
„NIEUCZCIWA KONKURENCJA” BANDYTÓW CZEKA RÓWNIEŻ NA INKASENTA
O kilkanaście metrów dalej również w gąszczu przydrożnych drzew przyczaiło się jeszcze dwóch ludzi, tak samo czekających na przejazd furmanki z inkasentem.
Nagle daleko na szosie rozległ się turkot wozu i na zakręcie ukazała się niecierpliwie oczekiwana furmanka.
W tej samej chwili z pod krzaku wytrysnęły nagle dwa zręczne cienie i biegnąc do wozu krzyknęły: „Odrzućcie broń i ręce do góry”.
UCIECZKA I POŚCIG
Ale rzucony kamień chybił a inkasent wyciągnowszy rewolwer jedną ręką, drugą zaciął konie i puścił się do ucieczki przed ścigającymi go bandytami.
Ciszę leśną przerwał głośny turkot pędzącej furmanki i krzyki ścigających go opryszków.
Nagle przed oczyma jego mignęły dwie nowe postacie, zabiegające mu drogę i do uszu przerażonego inkasenta doleciał okrzyk: „Stój!”. Nieszczęśliwy, przerażony nagłą zasadzką zorganizowanej bandy, woźnica jeszcze mocnej uderzył konie batem i strzelił na postrach do góry, lecz minął zabiegających mu jednak drogę ludzi, którzy przestraszywszy się widocznie, znowu ukryli się w krzakach.
Ale dwaj pierwsi mimo wszystko nie dawali za wygraną i nie zwracając uwagę na niepowodzenie kolegów biegli wciąż za furmanką.
NIEOCZEKIWANE SPOTKANIE
Nagle w chwili, gdy mijali oni miejsce, w którem ukryli się dwaj następni, czyhający na inkasenta ludzie, rozległ się okrzyk „ręce do góry” i „nieuczciwa konkurencja” zabiegła drogę bandytom, którzy według wszelkich praw mieli jednak pierwszeństwo w tej sprawie.
Oburzenie ścigających nie miało granic. Uważali oni, że po takim wysiłku należą im się pieniądze mleczarza, który tymczasem oddalał się coraz bardziej.
Niewątpliwie kamienie, przeznaczone dla tego ostatniego poszłyby w ruch, gdyby nie rewolwery, które skierowała w pierwszą placówkę bandycką konkurencyjna zasadzka.
W RĘKACH POLICJI
Obaj przyjaciele, oburzeni zachowaniem się konkurentów, zaczęli proponować pewne kompromisy, byleby jednak dopaść mleczara, lecz nagle pod klapą marynarek grożących im rewolwerami osobników ujrzeli oznaki policji śledczej.
Placówkę Nr 2 w gąszczu przydrożnych drzew tworzyli dwaj wywiadowcy wydziału śledczego, dobrze poinformowani widocznie o niebezpieczeństwie, którego nie przeczuwał mleczarz – inkasent.
W chwili, gdy pełen wrażeń inkasent mleczarni miejskiej zakręcał z ulicy Witomińskiej na Śląską, dwaj skuci w kajdany opryszki smutnie kroczyli do kryminału.

Bandyci i „nieuczciwa konkurencja” w lasku witomińskim, “Gazeta Gdańska” 1935, nr 81, s. 7.

Pierwszy oficer statku handlowego SS KATOWICE ofiarą napadu pijackiego

Wczorajszej nocy na placu Kaszubskim w Gdyni wydarzył się wypadek, świadczący o tem, że męty społeczne, które obrały sobie tę centralną dzielnicę miasta za pole do niesamowitych harców, zagrażać zaczynają bezpieczeństwu publicznemu.

Ośrodkiem „życia towarzyskiego” są podrzędne knajpy, znajdujące się w wylotu ulicy Portowej, które mają tę wadę, że ekspansja życiowa ich gości wyładowuje się zwykle na ulicy a nie wewnątrz. Na widok policjanta zjawiającego się Zresztą dość często w tej okolicy wszystko przenosi się do lokali, aby w chwilę później znowu wyskoczyć na jezdnię i kontynuować swoje popisy wokalne i retoryczne.

Wczoraj w nocy ńa przechodzącego placem Kaszubskim I oficera ss. ‘Katowice’ Michała Niczkę napadło kilku podchmielonych opryszków, którzy zadali mu kilka silnych ciosów w głowę i skaleczyli go tak poważnie, że rannym zaopiekować się musiał lekarz.

Na rozwydrzewnie stałych wieczornych i dziennych bywalców knajp w okolicach placu Kaszubskiego zwracano już uwagę na ostatniem posiedzeniu Rady Miejskiej, należy
więc przypuszczać, że władze policyjne otoczą specjalnie czulą opieką tę dzielnicę naszego miasta i wykorzenią ten awanturniczy rodzaj zabaw ulicznych, jak wykorzeniły
go na innych ulicach Gdyni.

Pijacy pobili oficera mar. Handlowej w Śródmieściu Gdyni, “Dzień Bydgoski” 1935,nr 102, s. 8.

Sensacyjne szczegóły morderstwa w barze Cafe Centrum

Jak wykazało dalsze śledztwo, sprawcą krwawego czynu w barze gdyńskim okazał się niejaki Michał Kowalewski zamieszkały w Poznaniu przy ul. Wodnej 12. Kowalewski urodził się 29 września 1919 roku, liczy za tym niespełna 20 lat. Do „Cafe Centrum” przybył po raz pierwszy w życiu i istotnie tak jak pisaliśmy o tym wczoraj — z nikim w barze nigdy nie miał nic wspólnego.

Kowalewski jest synem emerytowanego kolejarza, zam. również w Poznaniu. Z Poznania wyjechał 24 maja, celem odwiedzenia swej matki, która od siedmiu lat pozostaje w zakładzie dla umysłowo chorych w Owińsku. Z Owińska miał przybyć do Gdyni, aby odwiedzić swą ciotkę. Zamiast do ciotki, przybył do baru, gdzie prawdopodobnie pod wpływem alkoholu dostał szału i zastrzelił dwie osoby, raniąc ciężko trzecią.
Młody szaleniec posiadał broń nielegalnie. Władze śledcze starają się obecnie usilnie o sprawdzenie faktu, skąd Kowalewski otrzymał rewolwer i jaką drogą.

Z dotychczasowych badań prowadzonych niezwykle energicznie wynika, że Kowalewski miał zwyczaj mawiać do ludzi z którymi prowadził sprzeczki „że ich zastrzeli”. Pogrzeb śp. Wargackiej i Płotki odbędzie się prawdopodobnie dziś w środę. Zbrodnia popełniona przez szaleńca wywołała w Gdyni wstrząsające wrażenie. Śp. Wargacka była powszechnie łubiana, pracowita i bardzo porządna dziewczyna, Płotka należał również do ludzi spokojnych. Tragiczny zbieg okoliczności pozbawił go młodego życia.

Kowalewski, który po krwawym czynie popełnił zamach samobójczy jeszcze żyje.
choć stan jego jest beznadziejny. Kula tkwi nadal w mózgu, a wszelka operacja jest nie do pomyślenia.

Ranna bufetowa Misiorna czuje się znacznie lepiej. Stan jej nie budzi żadnych poważniejszych obaw.

Sensacyjne szczegóły morderstwa w barze gdyńskim. Michał Kowalewski dziedzicznie obciążony furiat – Słaba nadzieja utrzymani go przy życiu, “Gazeta Pomorska” 1939, nr 124, s 2

W gdyński barze zastrzelone zostały dwie osoby

W niewielkim barze „Cafe Centrum” w Gdyni, przy ul. Abrahama 14 — rozegrał się mrożący krew w żyłach i zarazem tajemniczy dramat, którego ofiarami padły dwa osoby zabite, jedna ranna, a sam morderca popełni! samobójstwo.
Przebieg tej ponurej masakry, według dotychczasowych informacji przedstawiał się następująco:

W BARZE LUDWIKA LIRY

Do podrzędnego baru Ludwika Liry przy szedł wieczorem nieznany gość i poprosił o kolację. W czasie jedzenia zachowywał się milcząco, zakrapiając gęsto wódką. Po pewnym czasie zażądał rachunku. Do stolika podeszła wówczas kelnerka, niejaka Józefa Wargacka. Między tajemniczym przybyszem, a nią wybuchła nagle sprzeczka. Ni stąd ni zowąd zerwał się on z krzesła i począł strzelać na oślep do wszystkich w lokalu.
Pod kulami zbrodniarza padła na miejscu Wargacka i znajdujący się w barze Jan Płotka. robotnik. Następny strzał ugodził w nogę współwłaścicielkę lokalu Liry, 37 letnią Katarzynę Misiorną. Tajemniczy osobnik po dokonaniu straszliwego dzieła strzelił sobie w usta.
Zawiadomiono pogotowie i zaalarmowano policję, która równocześnie z lekarzami przybyła niezwłocznie. Zabójca dawał jeszcze oznaki życia, natomiast Wardecka i Płotka wyzionęli ducha. Ranną Misiornę i mordercę pogotowie zabrało do szpitala Sióstr Miłosierdzia.

KIM JEST MORDERCA?

Tajemniczego osobnika nikt w Gdyni nie zna. Dokumentów żadnych przy sobie nie posiadał. Wersja o konflikcie miłosnym jest wykluczona. Tajemnica trudna do rozwiązania, gdyż zabójca wprawdzie nie żyje, ale jest ciągle nieprzytomny. W szpitalu ustawicznie go. czuwają przedstawiciele Wydziału Śledczego.

Nadzieja utrzymania przy życiu zabójcy jest słaba. Możliwe, że na chwilę wróci mu przytomność i wówczas może będzie można dowiedzieć się czy miano do czynienia z furiatem, czy też między nim a Wardecką był jakiś uprzedni związek. Najbliższe godziny wyjaśnią niewątpliwie tę tajemniczą zagadkę.

Straszny dramat w gdyńskim barze. Dwa trupy — Samobójczy strzał po krwawym czynie, “Gazeta Pomorska” 1939, nr 123, s. 2.

Otrucie przez mieszkającego w Gdyni Obłużu szewca sześciorga dzieci

Dzielnica robotnicza Gdyni Obłuże, stykająca się z Oksywiem, została poruszona potworną wiadomością o otruciu przez ojca 6 dzieci. W jednym z domów na Obłużu zajmował pokój z kuchnią szewc, pochodzący w Włocławka, 47 letni Aleksander Buczyński wraz żoną i liczną rodziną.
Buczyński został aresztowany onegdaj pod zarzutem otrucia swych dzieci.
Jak ustalono, w ciągu swego pożycia małżeńskiego Buczyńscy mieli 12 dzieci, z których czworo żyje, reszta zaś zginęła z ręki ojca.
Począwszy od roku 1920 zgładził on je tego świata już w pierwszych tygodniach po narodzeniu, dając im silny odwar maku, po którym zasypiały i już więcej się nie obudziły
Zamordowane tak ohydnie niemowlęta były w wieku od tygodnia do 2 miesięcy.
Buczyński mordował swe dzieci z całą świadomością czynu – prawdopodobnie dlatego, aby pozbyć się kłopotów, związanych z wychowaniem tak licznej rodziny.
Potworny szewc został aresztowany i po przesłuchaniu przez policję oraz sędziego śledczego osadzony w więzieniu w Wejherowie

“Gazeta Wileńska” 1936, nr 334, s. 3